تا به کی باید رفت

از دیاری به دیاری دیگر

نتوانم,نتوانم جستن

هر زمان عشقی و یاری دیگر

کاش ما ان دو پرستو بودیم

که همه عمر سفر می کردیم

از بهاری به بهاری دیگر

اه, اکنون دیریست

که فرو ریخته در من,گویی,

تیره اواری از ابر گران

چو می امیزم با بوسه ی تو

روی لبهایم,می پندارم

می سپارد جان عطری گذران

انچنان الوده ست

عشق غمناکم با بیم زوال

که همه زندگیم می لرزد

چون ترا می نگرم

مثل اینست که از پنجره ای

تکدرختم را,سرشار از برگ,

در تب زرد خزان می نگرم

مثل اینست که تصویری را

روی جریان های مغشوش اب روان

می نگرم

شب و روز

شب و روز

شب و روز

بگذار

که فراموش کنم,

تو چه هستی,جز یک لحظه, یک لحظه

که چشمان مرا

می گشاید در

برهو اگاهی ؟

بگذار

که فراموش  کنم.

تولدی دیگر

همه هستی من ایه ی تاریکیست

که ترا در خود تکرارکنان

به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی

                                      [خواهد برد

من در این ایه ترا آه کشیدم?آه

من در این ایه ترا

به درخت و اب و اتش پیوند زدم

زندگی شاید

یک خیابان درازاست که هر روز زنی

با زنبیلی از ان میگذرد

زندگی شاید

ریسمانیست که مردی با آن خود را از

                           [شاخه می اویزد

زندگی شاید طفلیست که از مدرسه

                                [برمی گردد

زندگی شاید افروختن سیگاری باشد?در

     [فاصله ی رخوتناک دو همآغوشی

یا عبور گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر برمی دارد

وبه یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی

                         [می گوید؛ صبح بخیر

زندگی شاید ان لحظه ی مسدودیست

که نگاه من در نی نی چشمان تو خود را

                                [ویران می سازد

و در این حسی است

که من انرا با ادراک ماه و با دریافت

                          [ظلمت خواهم امیخت

در اتاقی که به اندازه ی یک تاریکیست دل من

که به اندازه یک عشقست

به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد

به زوال زیبای گل ها در گلدان

به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای

و به اواز قناری ها

که به اندازه یک پنجره می خوانند

آه...

سهم من اینست

سهم من اینست

سهم من?

اسمانیست که اویختن پرده ای انرا از من

                                         [می گیرد

سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست

وبه چیزی در پوسیدن و غربت و اصل گشتن

سهم من گردش حزن الودی در باغ

                                     [خاطره هاست

و در اندوه صدایی جان دادن که به من

                                          [می گوید؛

*دستهایت را دوست می دارم*

دستهایم را در باغچه می کارم

سبز خواهم شد?می دانم? می دانم? می دانم

و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم

تخم خواهند گذاشت

گوشواری به دو گوشم می اویزم

از دو گیلاس سرخ همزاد

و به ناخن هایم?برگ گل کوکب می چسبانم

کوچه ای هست که در انجا

پسرانی که به من عاشق بودند?هنوز

با همان موهای درهم و گردن های

                        [باریک و پاهای لاغر

به تبسم های معصوم دخترکی می اندیشند

                              [که یک شب او را

باد با خود برد

کوچه ای هست که قلب من انرا

از محله های کودکیم دزدیده ست

سفر حجمی در خط زمان

و به حجمی خط خشک را ابستن کردن

حجمی از تصویری اگاه

که زمهمانی یک اینه برمی گردد

وبدینسانست

که کسی می میرد

و کسی می ماند

هیچ صیادی در جوی حقیری که

                          [به گودالی می ریزد?

[مرواریدی صید نخواهد کرد.

من

پری کوچک غمگینی را

می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

و دلش را در یک نی لبک چوبین

می نوازد ارام?ارام

پری کوچک غمگینی

که شب از یک بوسه می میرد

و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد امد.